Lek przeciwgrzybiczy w leczeniu raka prostaty itrakonazol orungal sprzedam leki

"Jak wskazują najnowsze wyniki badań, itrakonazol – doustny lek przeciwgrzybiczy, stosowany głównie w leczeniu grzybicy paznokci, hamuje rozwój raka prostaty i odwleka konieczność chemioterapii u pacjentów z zaawansowanym nowotworem.

Lek przeciwgrzybiczy wydaje się hamować wzrost naczyń krwionośnych raka. Ponadto zaburza on kluczowy w inicjowaniu tworzenia nowotworu szlak biologiczny. Badania laboratoryjne wskazują, iż ludzkie nowotwory prostaty wszczepione myszom kurczyły się po podaniu itrakonazolu.

W testach klinicznych udział wzięli pacjenci cierpiący na raka gruczołu krokowego, u których doszło do przerzutów do innych organów. Osoby te nie reagowały na terapię hormonalną, będącą najskuteczniejszą metodą leczenia tego typu nowotworów. Kolejnym etapem zazwyczaj jest chemioterapia. W trakcie badań chorym podawano mniejsze lub większe dawki itrakonazolu. Podczas 24-tygodniowego leczenia mierzono czas, w jakim dochodziło do progresji nowotworu – wskazywał na to 25-procentowy wzrost poziomu PSA – antygenu, stanowiącego marker raka prostaty.

W przypadku raka prostaty z przerzutami, bez zastosowania leczenia pogorszenie następuje zazwyczaj już po 8-12 tygodniach. Okazuje się, że w ciągu 22 tygodni 48,4% mężczyzn otrzymujących duże dawki leku przeciwgrzybiczego miało ustabilizowany lub zniżkujący poziom PSA. Co więcej, u jednej trzeciej badanych zanotowano co najmniej 30-procentowy spadek poziomu tego antygenu. U 12 z 14 badanych mężczyzn zauważono również mniejszą ilość komórek nowotworowych we krwi."

https://portal.abczdrowie.pl/lek-przeci ... a-prostaty

Rak prostaty, płuc, podstawnokomórkowy skóry. Możliwe białaczka, rak jajnika, piersi, trzustki. Może wzmacniać inne leki.
"Clinical trials have shown that patients with prostate, lung, and basal cell carcinoma have benefited from treatment with itraconazole, and there are additional reports of activity in leukaemia, ovarian, breast, and pancreatic cancers. ... Itraconazole may synergise with a range of other drugs to enhance the anti-cancer effect, and some of these possible combinations are presented in the supplementary materials accompanying this paper."
"Repurposing Drugs in Oncology (ReDO)—itraconazole as an anti-cancer agent"
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4406527/

Proszę przekaż znajomym, którzy mogą być zainteresowani tą informacją i moimi lekami.
W przypadku zakupów na leczenie raka, oferuje ceny hurtowe.

Dziękuję
Jan Krongboon
massagewarsaw gmail com
0066994403698

Leczenie raka protokół leczenia wspomagającego metformina statyny mebendazol doksycyklina Terapia antymetaboliczna

Automatyczne tłumaczenie artukułu ze strony Care Oncology Clinic z Lodnynu, o protokole leczenia stosowanego na wszystkie rodzaje raka i na każdym stopniu ich rozwoju, włączając wczesne stadium.

Również można stosować w leczeniu podtrzymującym po zakończeniu standardowego leczenia lub w przerwach standardowego leczenia oraz jako część długoterminowej strategii łagodzenia ryzyko nawrotu lub przerzutów.

Co to jest protokół COC?

Protokół COC to schemat leczenia skojarzonego składający się z licencjonowanych leków, specjalnie zaprojektowanych przez Care Oncology do stosowania wspomagającego wraz ze zwykłymi terapiami pacjenta (tj. standardową opieką).

Cztery leki zawarte w schemacie COC Protocol to: metformina, bardzo popularny lek przeciwcukrzycowy; atorwastatyna, rodzaj statyny stosowanej w leczeniu chorób sercowo-naczyniowych; doksycyklina, rodzaj antybiotyku często stosowany w leczeniu przewlekłych infekcji, takich jak trądzik; oraz mebendazol, lek powszechnie stosowany w leczeniu zakażeń pasożytniczych u dzieci i dorosłych.

Wybraliśmy te cztery leki spośród tysięcy potencjalnych kandydatów, ponieważ pasują do naszych z góry określonych kryteriów wyboru. Kryteria te obejmują solidne dowody skuteczności przeciwnowotworowej, spójny mechanizm działania i, co ważne, dobry profil bezpieczeństwa. Te trzy główne założenia kształtowały nasze podejście od samego początku.

Bezpieczeństwo jest najważniejsze

Rak jest złożoną chorobą wymagającą złożonego leczenia i uważamy, że dodanie dalszych terapii do standardowego leczenia powinno być bardzo dokładnie ocenione. Nie tylko z punktu widzenia skuteczności, ale także, co ważne, bezpieczeństwa. Dlatego całe nasze podejście opiera się na dowodach – głównie opublikowanych badaniach naukowych, a także, w coraz większym stopniu, na naszych własnych danych.

Wiele różnych leków dostępnych na rynku ma co najmniej kilka opublikowanych dowodów potwierdzających ich stosunkowo skuteczne stosowanie w leczeniu raka, ale niewiele z tych leków ma poziom dowodów zarówno bezpieczeństwa, jak i skuteczności, których wymagamy w Protokole COC. Istnieją już duże ilości szczegółowych danych dotyczących każdego z leków objętych protokołem, zebranych na podstawie wieloletniego stosowania w populacji ogólnej – co pomogło nam uzyskać kluczową przewagę podczas opracowywania.

Skrupulatnie przeszukaliśmy dekady opublikowanych danych na temat każdego leku objętego Protokołem COC, badając, jak działają one w różnych populacjach pacjentów (w tym u pacjentów z rakiem) oraz na modelach komórkowych i zwierzęcych w laboratorium. Dane te, w połączeniu z naszym własnym doświadczeniem klinicznym, pomagają nam dobrze zrozumieć, jak te leki będą zachowywać się u pacjentów z różnymi stadiami i typami raka, zarówno w połączeniu ze sobą, jak i w połączeniu z wieloma innymi terapiami przeciwnowotworowymi. Ta wiedza jest najważniejsza, a z naszych badań wynika, że tego rodzaju dowodów po prostu nie ma jeszcze w przypadku wielu innych kandydatów na leki przeciwnowotworowe poza wskazaniami rejestracyjnymi – zwłaszcza w przypadku podawania ich w skojarzeniu.

Terapia antymetaboliczna, która może potencjalnie celować w każdy nowotwór

Protokół COC ma działać poprzez ograniczenie ogólnej zdolności komórek nowotworowych do pobierania i wykorzystywania (tj. „metabolizowania”) energii.

Komórki rakowe potrzebują ogromnych ilości energii, aby przeżyć, a zdecydowana większość nowotworów wykorzystuje proces adaptacyjny zwany tlenową glikolizą, aby wytworzyć nadmiar energii, której potrzebują (Kroemer i Pouyssegur, 2008). Każdy z leków w protokole może być ukierunkowany na różne molekularne procesy metaboliczne zaangażowane w tlenową glikolizę i ją otaczającą, a to może pomóc obniżyć ogólne tempo metabolizmu komórki nowotworowej (Jang i in., 2013).

Uważamy, że leki z protokołu COC mogą działać w połączeniu, aby konsekwentnie ograniczać podaż i zużycie energii, jednocześnie zapobiegając adaptacji komórek nowotworowych i wykorzystywaniu innych szlaków do pobierania energii (Jagust i in., 2019). W rezultacie komórki nowotworowe stają się coraz słabsze i mniej zdolne do pobierania i wykorzystywania składników odżywczych (np. 2016). To ogólnie utrudnia komórkom nowotworowym przeżycie, wzrost i rozprzestrzenianie się w organizmie. Stopniowo osłabione komórki (w tym komórki bardziej odporne i wcześniej oporne na leczenie) stają się bardziej podatne na ataki innych terapii przeciwnowotworowych zabijających komórki, takich jak radioterapia, chemioterapia, terapia hormonalna i terapie celowane (Bradford i Khan, 2013; Chen i in. 2012; Lacerda i in., 2014; Lamb i in., 2015a; Pantziarka i in., 2014).

Wierzymy, że poprzez skupienie się na dostosowanych mechanizmach metabolicznych, które są wspólne dla większości nowotworów (ale zwykle nie dla zdrowych komórek), protokół COC może być skuteczny i selektywny w przypadku praktycznie każdego nowotworu, niezależnie od konkretnego typu, stadium lub lokalizacji nowotworu. Publikowane badania epidemiologiczne i laboratoryjne w coraz większym stopniu potwierdzają potencjalnie szeroki zakres tej terapii (Chae i in., 2015, 2016; Iliopoulos i in., 2011; Lamb i in., 2015b; Pantziarka i in., 2014).

Mechanistyczna spójność w działaniu – siła kombinacji

Prawdziwa moc Protokołu COC tkwi w specyficznej kombinacji leków, których używamy. Opracowaliśmy protokół nie tylko jako schemat czterech indywidualnych terapii, z których każda ma działanie przeciwnowotworowe, ale także jako pojedynczą terapię skojarzoną - z potencjałem do wytworzenia potężnych efektów synergistycznych (Mokhtari i in., 2017). Każdy lek z protokołu został wybrany, ponieważ dowody sugerują, że razem będą miały „mechanistyczną spójność” w sposobie, w jaki mogą celować w raka. Mówiąc prościej, oznacza to, że każdy z leków COC Protocol może celować w komórki nowotworowe z różnych, uzupełniających się punktów widzenia. A to wielokierunkowe podejście znacznie utrudnia komórkom nowotworowym przystosowanie się i przeżycie.

Na przykład wszystkie cztery leki mogą atakować rakowe komórki macierzyste, ale każdy z nich blokuje inną, podstawową ścieżkę wykorzystywaną przez komórkę. Metformina bardzo utrudnia „bateriom” komórki (zwanym mitochondriami) prowadzenie reakcji molekularnych potrzebnych do wytworzenia energii, podczas gdy doksycyklina blokuje maszynerię komórkowego DNA, której mitochondria potrzebują do replikacji i naprawy (Skoda i in., 2019). Statyny mogą następnie zmieniać ekspresję genów komórek macierzystych raka, czyniąc komórki bardziej wrażliwymi na inne terapie przeciwnowotworowe (Kodach i in., 2011), a mebendazol może zakłócać wiele innych procesów molekularnych zaangażowanych w podział komórek, aby pomóc w blokowaniu wzrostu komórek rakowych (Hothi i in. ., 2012; Hou i in., 2015). Łącząc razem wszystkie cztery czynniki, protokół COC może uderzyć w te szczególnie trudne do leczenia komórki w wielu „słabych punktach”. Podobnie jak uderzenie jeden-dwa, pozostawia to komórki mniej zdolne do unikania i regeneracji lub rozwijania odporności.

Badania laboratoryjne zaczynają podkreślać skuteczność tego podejścia przy użyciu kombinacji leków protokołu COC. W jednym badaniu mechanistycznym połączenie statyny i metforminy znacznie zmniejszyło wzrost komórek raka prostaty bardziej niż każdy z tych czynników osobno (Wang i in., 2017). Badania obserwacyjne wykazały również potencjalnie „synergistyczne” działanie tych leków na różne nowotwory (Babcook i in., 2014; Danzig i in., 2015; Lehman i in., 2012; Nimako i in., 2017). Obecnie trwa badanie kliniczne metforminy i doksycykliny w leczeniu raka piersi (NCT02874430), a także utworzono nasz własny program badawczy METRICS, aby przyspieszyć badania nad kombinatorycznym zastosowaniem tych środków w leczeniu raka.

Długotrwała terapia wspomagająca

Protokół COC został zaprojektowany przede wszystkim jako długoterminowa terapia „wspomagająca”, aby pomóc zoptymalizować standardowe leczenie. Ponieważ jednak leczenie metaboliczne zgodnie z protokołem COC ma być długotrwałe, pacjenci mogą również stosować ten protokół jako schemat leczenia podtrzymującego po zakończeniu standardowego leczenia lub w przerwach od standardowego leczenia oraz jako część długoterminowej strategii łagodzenia ryzyko nawrotu lub przerzutów. Z tego powodu warto również zauważyć, że każdy z leków z Protokołu COC ma również opisane korzystne mechanizmy działania w chorobie nowotworowej, które nie są uzależnione od jednoczesnego podawania standardowych terapii, a które mogą niezależnie przyczynić się do zmniejszenia ryzyka nawrotu i rozprzestrzenianie się przerzutów.

Model opieki onkologicznej
Aktywny nadzór medyczny nad każdym pacjentem

Chociaż leki Protokołu COC są bezpiecznie stosowane w populacji ogólnej od wielu lat, nie są one pozbawione skutków ubocznych. Ponadto sytuacja każdego pacjenta jest zarówno złożona, jak i wyjątkowa – wymaga starannej, spersonalizowanej oceny. Dlatego każdy pacjent, który trafia do Poradni Opieki Onkologicznej znajduje się pod bezpośrednią opieką klinicystów posiadających specjalistyczną wiedzę w zakresie przepisywania leków z Protokołu COC w kontekście chorób nowotworowych. Nasi klinicyści indywidualnie oceniają potencjalne korzyści i ryzyko związane z przyjęciem protokołu COC u każdego pacjenta. Będą zalecać protokół COC pacjentom tylko wtedy, gdy uznają, że będzie to bezpieczne i korzystne. Każda recepta na protokół COC jest dostosowana do potrzeb pacjenta, a dawki i schematy leczenia są dokładnie sprawdzane i dostosowywane w zależności od postępów pacjenta.

Dlatego ważne jest, aby pacjenci byli dokładnie monitorowani w naszej klinice przez cały okres leczenia.

Posiadam te leki w Polsce, mogę też je wysłać taniej bezpośrednio z Tajlandii.

Jan Krongboon
massagelondon gmail com
0066994403698 whatsap telegram

Leki po ataku nuklearnym poparzeniu zranieniu napromieniowaniu leczenie popromienne oparzeniowe

Możliwości samoratowania, samoleczenia po ataku nuklearnym i po narażeniu na promieniowanie nuklearne
Środki przeciwdrobnoustrojowe (chinolony, cyprofloksacyna, tetracykliny, leki przeciwgrzybicze i fluorochinolony) zazwyczaj zapewniają ochronę przed promieniowaniem.
Środki przeciwwymiotne (leki przeciwbólowe, leki zobojętniające kwas i blokery H2) mogą pomóc złagodzić objawy.

Leki wyślę bezpośrednio z Tajlandii, tu są bez recepty. Daty ważności do 5 lat, kupię najnowszą partię produkcyjną. Mam dostęp do hurtowni szpitalnej, opakowania do 1000 tabletek.
Leki te należy wziąć jak najszybciej po wybuchu nuklearnym. Rekomendowana żelazna dawka to 3 tygodnie, nawet w profilaktyce zakażeń wewnętrznych. W przypadku oparzeń, zranienia dawkuje się do 2 miesięcy, do wygojenia ran. Dawkuje się minimum jedną tabletkę leku, do kilkunastu dziennie przy silnych objawach. Przeciętne dawkowanie jest napisane na opakowaniu, również można spisać z ulotek dostępnych na necie.

Antybiotyki:
Cyprofloksacyna 500mg 2zł, listki po 10.
Moksyfloksacyna 400mg 12zł, listki po 5.
Tetracyklina 300mg 50gr, opakowanie 1000 kapsulek 400zł.
Doksycyklina 100mg opakowanie 500 tabletek 380zł lub kapsulki 2zł, listki po 10.
Penicylina V ospen 250mg 1zł. Opakowanie 1000 kapsulek 600zł.
Gentamycyna 40mg 200zł, opakowanie 50 fiolek do zastrzyków. Trudnodostępna w aptekach. Antybiotyk z grupy aminoglikozydów.
Biseptol Bactrim Trimesan Sulfametoksazol 960mg 2zł. Opakowanie 500 tabletek 380zł. Lub 480mg 2zł, listki po 10.

Przeciwgrzybicze:
Ketokonazol 200mg 2zł, listki po 10. Niedostępny w polskim szpitalnictwie.
Itrakonazol 100mg 3zł, listki po 4.
Flukonazol 200mg 5zł, listki po 10.
Gryzeofulwina 500mg 2zł, opakowanie 250 tabletek 380zł. Niedostępna w polskim szpitalnictwie.

Zmniejszające objawy popromienne, oparzenia, zranienia:
Gabapentyna 600mg 2zł, listki po 10. Tabletkę można dzielić.
Cymetydyna 400mg 1zł, opakowanie 500 tabletek 380zł. Lub 1.5zł, listki po 10 tabletek. Niedostępna w polskim szpitalnictwie.
Chlorferamina 4mg 50gr. Opakowanie 1000 tabletek 250zł. Niedostępna w polskim szpitalnictwie. Przeciwhistaminowa.
Deksametazon 0.5mg 1zł. Opakowanie 1000 tabletek 500zł. Steryd.

Poczta rejestrowana 20zł idzie 2 tygodnie.

Jan Krongboon
massagelondon gmail com
0066994403698

Po ekspozycji na śmiertelne pochłonięte dawki promieniowania okres, w którym układ odpornościowy będzie częściowo funkcjonalny, ulega znacznemu skróceniu. W różnym stopniu nawet pacjenci z niewielkimi zewnętrznymi obrażeniami fizycznymi i infekcjami, ale z poważnie upośledzonym układem odpornościowym, mogą umrzeć z powodu posocznicy.
Nasze trwające badania laboratoryjne wskazują, że z praktycznego punktu widzenia antybiotyki należy podać jak najszybciej wszystkim podejrzanym masowym ofiarom wybuchu nuklearnego (tj. osobom cierpiącym na nudności, wymioty i biegunkę).
Personel medyczny pogotowia ratunkowego może mieć co najmniej 24 godziny lub dłużej na podanie krwi pępowinowej, jeśli antybiotyki zostaną podane wkrótce po potencjalnie śmiertelnej ekspozycji na promieniowanie. Proponujemy, aby wczesne zastosowanie antybiotyków o szerokim spektrum działania zostało włączone do każdego planu leczenia masowych ofiar narażenia na promieniowanie.
Możliwe są negatywne skutki stosowania antybiotyków. Jednak w dużej populacji skutki te są nieistotne w porównaniu z liczbą osób, które można uratować przed infekcją. Stan obniżonej odporności wynikający z napromieniowania jest potencjalnie zagrażający życiu i przewyższa ryzyko związane z antybiotykoterapią.

Podaż i popyt medyczny w świecie po wojnie nuklearnej
W każdej kategorii urazów – popromiennej, podmuchowej, oparzeniowej – antybiotyki są najważniejszymi lekami, ponieważ infekcja jest najniebezpieczniejszym powikłaniem. W czasie pokoju pacjentów z oparzeniami zwalcza się infekcje za pomocą różnych powierzchniowych środków antyseptycznych i antybiotyków stosowanych miejscowo, antybiotyków ogólnoustrojowych oraz wyszukanych technik izolacji.
Ogromna liczba ofiar po wojnie nuklearnej prawdopodobnie wymagałaby profilaktycznej antybiotykoterapii jako podstawowej strategii medycznej.
Byłoby to szczególnie ważne w ciągu pierwszych 24–48 godzin po katastrofie. W ciągu następnych dni lub tygodni dominującym problemem staną się ustalone infekcje.
Zapobieganie istniejącym infekcjom antybiotykami specyficznymi dla organizmu wymaga funkcjonującego laboratorium bakteriologicznego i zapasów różnorodnych antybiotyków o różnym działaniu. Ogólnie rzecz biorąc, antybiotyki niezbędne w przypadku tych ofiar to penicyliny, tetracykliny, cefalosporyny, aminoglikozydy i leki sulfonamidowe. Ponieważ trudno jest przewidzieć, ile takich antybiotyków będzie potrzebnych, dane dotyczące zapotrzebowania opierają się głównie na profilaktyce.
Taka analiza wskazuje, że potrzebne byłoby 314 000 kilogramów tetracyklin, podczas gdy dostępnych byłoby jedynie 8600 kg. W sumie potrzeba byłoby 680 400 kg środka znieczulającego, a pozostałoby około 62 000 kg.

Self-rescue options after a nuclear attack and after being exposed to nuclear radiation
Antimicrobial agents (quinolones, ciprofloxacin, tetracyclines, antifungal agents, and fluoroquinolones) typically offer radioprotection [45]. Antiemetic agents (analgesic agents, antacids and H2 blockers) may help relieve symptoms. Radioprotectors, (amifostine, palifermin, genistein, and cordyceps sinensis) would also prevent radiation side effects

Following exposure to lethal and supra-lethal absorbed doses of radiation, the period of time during which the immune system would be partially functional is significantly shortened. With variable degrees, patients even with minor external physical injuries and infection, but with a severely compromised immune system, may die of septicemia.
Our ongoing laboratory studies indicate that from a practical viewpoint, antibiotics should be administered, as soon as possible, to all suspected mass casualties of a nuclear explosion (i.e., individuals with nausea, vomiting and diarrhea). The emergency medical staff may have at least 24 hours or longer to administer cord blood if antibiotics are administered shortly after a potentially lethal radiation exposure. We propose that the early use of broad spectrum antibiotics should be integrated in any plan for the treatment of mass casualties from radiation exposure.
There are possible negative effects associated with the use of antibiotics. However, in a large population, these effects are insignificant compared to the number of individuals who could be saved from infection. An immune-compromised status resulting from irradiation is potentially life-threatening and would outweigh any risk of antibiotic therapy.

Medical Supply and Demand in a Post-Nuclear-War World
In each category of injury—radiation, blast, burn—antibiotics are the most crucial drugs because infection is the most dangerous complication. In peacetime, burn patients combat infection with various surface antiseptic agents and topical antibiotics, systemic antibiotics, and elaborate isolation techniques.17 The enormous number of casualties after a nuclear war would probably require prophylactic antibiotics as a primary medical strategy.18 It would be particularly important during the first 24-48 hours after the disaster. In the next days or weeks, established infections would become the dominant problem.1,18 Measures against existing infections with organism-specific antibiotics require a functioning bacteriological laboratory and a stockpile of assorted antibiotics of varying capabilities. In general, the antibiotics essential for these casualties would be penicillins, tetracyclines, cephalosporins, aminoglycosides, and sulfa drugs. Since it is difficult to predict how much of these antibiotics would be required, the figures on need have been based largely on prophylaxis.
Such an analysis indicates a need for 314,000 kilograms of tetracyclines when only 8,600 kg would be available. A total of 680,400 kg of anesthetic would be required, while about 62,000 kg would remain.

Objawy choroby popromiennej
Ostra choroba popromienna daje objawy ze strony różnych narządów. W zależności od postaci choroby pojawiają się m.in. zagrażające życiu infekcje, odwodnienie, zaburzenia elektrolitowe i ciężki obrzęk mózgu.
Wymienione objawy nie występują od razu po narażeniu na dużą dawkę promieniowania jonizującego. Pierwszy etap nazywa się zwiastującym lub nieswoistym. U chorego pojawiają się nudności, wymioty i biegunka, które utrzymują się przez kilka dni. Po tym czasie choroba przechodzi w fazę utajoną trwającą od 1 do 6 tygodni. Następnie pojawiają się kolejne objawy. W zależności od postaci choroby mogą być to: drgawki, wodnista biegunka, gorączka i odwodnienie.
Największe szanse na przeżycie mają osoby, które przyjęły małą dawkę promieniowania jonizującego. Jednak proces zdrowienia może trwać u nich nawet kilka lat. Jeśli nie dojdzie do wyzdrowienia, chory umiera w ciągu kilku miesięcy.

Jak przeżyć atak nuklearny i na czym polega?
Zanim przejdziemy do tego, jak przetrwać wybuch bomby atomowej, warto wiedzieć, na czym polega wybuch nuklearny przy użyciu broni jądrowej, co pozwoli zrozumieć powagę sytuacji. Szczególnie w aktualnym czasie, w którym tuż za granicami naszego kraju wynikł poważny konflikt zbrojny i pojawiły się groźby użycia bomby jądrowej. Jest to rodzaj broni, którą charakteryzuje największy zasięg destrukcji i całkowitego zniszczenia. Broń jądrowa dzieli się na atomową i wodorową. Pierwszy typ dotyczy reakcji łańcuchowej rozszczepienia jąder ciężkich i pierwiastków, do których należy uran i pluton. Natomiast drugi, czyli bomba wodorowa, związana jest z reakcją termojądrową wodoru, co prowadzi do wybuchu, którego siła jest znacznie większa niż w przypadku broni atomowej.
Co ciekawe, największe bomby atomowe i wodorowe są w stanie zniszczyć całe miasta i znajdują się w zasobach wojskowych wielu krajów, wśród których można wyróżnić największe mocarstwa takie jak USA, Rosję, Wielką Brytanię, Francję, Chińską Republikę Ludową, Indie, Pakistan, Koreę Północną i Izrael. Państwa te mają do dyspozycji potężny arsenał nuklearny.
Atak nuklearny to nie tylko detonacja bomby i jej wybuch, gdyż czynników rażenia broni jądrowej jest kilka, a każdy z nich ma swoją siłę niszczenia. Wynikają one z nagłego wyzwolenia ogromnej ilości energii, która przybiera różną postać.
Można zatem wymienić:
Falę uderzeniową – stanowi około 50% energii wybuchu, podczas której dochodzi do gwałtownego wzrostu ciśnienia i wywołanego nim podmuchu powietrza. W efekcie dochodzi do rażenia wszystkiego, co stoi na drodze, zatem ludzi znajdujących się w epicentrum wybuchu, pojazdów czy domów.
Promieniowanie przenikliwe (promieniowanie gamma i neutrony z rozszczepianych jąder) – stanowi około 5% energii wybuchu i wykazuje właściwości jonizujące. Nie powoduje bezpośrednich zniszczeń obiektów znajdujących się w pobliżu czy pojazdów bądź elementów konstrukcyjnych, jednak może prowadzić do niszczenia urządzeń elektrycznych i zaciemnienia szkieł przyrządów optycznych.
Promieniowanie cieplne – stanowi 35% energii wybuchu i jest inaczej nazywane świetlnym, które jest niejonizujące, a jego głównym skutkiem jest nagrzewanie powierzchni. Oddziałuje bezpośrednio na żywą tkankę, a jego skutki mogą ograniczać warunki atmosferyczne, a także zróżnicowane ukształtowanie terenu.
Impuls elektromagnetyczny – poruszający się z prędkością światła, zatem trwa dosłownie ułamek sekundy i może doprowadzić do uszkodzenia elektroniki.
Skażenie promieniotwórcze – stanowiące około 10% energii wybuchu, które ma postać ognistej kuli. Po jej zderzeniu z powierzchnią ziemi dochodzi do gwałtownego wyparowania wody, gleby i wszystkich materiałów stojących na drodze. Cała materia ulega kondensacji i łączy się z promieniotwórczymi pierwiastkami. Następnie jest niesiona przez wiatr i zaczyna osiadać w postaci pyłu lub wraz z deszczem, tworząc w efekcie opad promieniotwórczy.
Rezultatem jest poważne i rozległe, promieniotwórcze skażenie terenu, który może mieć zasięg globalny. W miejscach, gdzie ma ono ekstremalnie wysoki poziom, powoduje natychmiastową śmierć organizmów żywych. Po kilku godzinach od wybuchu skażenie stopniowo się zmniejsza, a po dwóch tygodniach wynosi około 0,01 wartości wyjściowej występującej 60 minut po wybuchu. Choć wydaje się to minimalną wartością, to nadal jest szkodliwe dla życia i zdrowia.
Biorąc pod uwagę powyższe informacje, nawet w przypadku przeżycia samego wybuchu bomby atomowej, większość z nas i tak może zginąć w ciągu 48 godzin. Właśnie z tego względu warto poznać swoje szanse na przeżycie i w pełni je wykorzystać, dlatego zachęcamy do kontynuowania czytania naszego poradnika, w którym znajdziesz wiele cennych wskazówek.

Jak przeżyć wojnę atomową – czy są jakieś szanse?
Jeśli zastanawiasz się, jak przetrwać wybuch nuklearny i czy masz jakieś szanse, to już spieszymy z odpowiedzią. Wszystko zależy od odległości, w jakiej znalazłbyś się w momencie ewentualnego wybuchu i jego epicentrum. W sieci dostępnych jest wiele symulatorów, które dobrze obrazują konsekwencje użycia broni jądrowej i skutków dla ludzkości. Wystarczy wybrać miejsce potencjalnego ataku nuklearnego i siłę ładunku, aby zapoznać się ze skalą zniszczeń. Dla przykładu bomba atomowa o mocy 10 kiloton niszczy wszystko w promieniu do 1 km, a do 7 km rozchodzi się fala uderzeniowa, która stanowi potężne zagrożenie.

Jak przetrwać atak jądrowy – schron atomowy jako bezpieczne miejsce
Jak przeżyć wybuch bomby atomowej? Przede wszystkim spróbować za wszelką cenę się przygotować na takie zdarzenie, oczywiście w miarę własnych możliwości. Grunt to odpowiednia organizacja i brak paniki, gdyż wpadanie w histerię z pewnością nie pomoże, a jednocześnie może opóźnić czas reakcji na ważne działania, od których zależy Twoje życie i bliskich. Pełne bezpieczeństwo gwarantują wyłącznie schrony atomowe o specjalnej konstrukcji, która powinna być dopracowana w najdrobniejszych szczegółach. Niestety w Polsce trudno znaleźć funkcjonujące schrony, które zapewnią skuteczną ochronę na wypadek wybuchu wojny atomowej, a jeszcze trudniej się do nich dostać, jeśli dzieli nas duży dystans. Tym bardziej że podczas uderzenia broni jądrowej liczy się każda sekunda i nie ma czasu na przemieszczanie się w odległe kierunki.
Zatem najlepszym i najkorzystniejszym rozwiązaniem jest budowa własnego schronu przeciwatomowego na działce i zlecenie jej realizacji wyspecjalizowanej firmie. W ten sposób będziemy mogli spać spokojniej, wiedząc, że w razie wybuchu będziemy mieć od razu większą szansę na przeżycie i to nadal w obrębie własnej posiadłości.

Wybuch atomowy – jak przetrwać i nie panikować?
Panika i wpadanie w popłoch to najgorsze, czemu można dać się poddać, choć trudno wyobrazić sobie swój stoicki spokój, podczas tak dużego zagrożenia. Jednak dobra organizacja i zapoznanie się z możliwościami, rozwiązaniami i zasadami przygotowanymi przez specjalistów zapewni Ci większe poczucie bezpieczeństwa, gdyż wskaże, co robić w trakcie, gdy dojdzie to tak niebezpiecznej sytuacji. Zatem jak przetrwać bombę atomową? Przede wszystkim:
zachowaj spokój,
połóż się na ziemi i jak najdokładniej osłoń głowę ramionami,
okryj się jak najszczelniej kocem, okryciem wierzchnim,
jeśli jest możliwość, schowaj się do najbliższego budynku, wybierając miejsce, które zapewni największy poziom bezpieczeństwa w chwili, gdyby konstrukcja się zawaliła,
po powrocie do miejsca schronienia zawsze weź prysznic, zmień obuwie i odzież, a następnie schowaj je do szczelnej torby i przechowuj na zewnątrz ze względu na radioaktywny pył,
w miejscu schronienia (najlepiej zlokalizowanego poniżej gruntu) zadbaj o szczelność okien i drzwi, wyłącz klimatyzację, wentylację i ogrzewanie nawiewowe,
najlepiej pozostań w schronieniu, aż do czasu ogłoszenia przez służby, że zagrożenie minęło.

==============================
Wszystkie poradniki, w których zawarte są informacje i odpowiedzi na pytanie, jak przetrwać wybuch atomowy wyraźnie wskazują, że gdy tylko jest możliwość oddalenia się od miejsca wybuchu, to należy to zrobić jak najszybciej. Pozwoli to ograniczyć do minimum czas przebywania w przestrzeni, która została objęta skażeniem radioaktywnym. Ponadto zawsze należy w miarę możliwości śledzić również wiadomości oraz stosować się do poleceń służb ratowniczych, które najczęściej wskazują najbezpieczniejsze miejsce ewakuacji ludności.

Gdy już wiesz, gdzie w pierwszej kolejności szukać schronienia, warto także dowiedzieć się, co będzie niezbędne. Najlepiej zatem stworzyć listę akcesoriów, które przydadzą się w chwili wystąpienia sytuacji zagrażającej życiu. Mowa między innymi o:
latarce z naładowanymi i zapasowymi bateriami,
apteczce,
scyzoryku i otwieraczu do konserw,
ciepłych ubraniach i kocach,
artykułach higienicznych,
przenośnym radiu,
zapałkach lub zapalniczce,
zapasie żywności i wody.

Jak przeżyć atak nuklearny – opracuj strategię działania i plan ewakuacji

Przygotowanie awaryjnego planu i ewakuacji jest konieczne. Jak właściwie opracować strategię, która sprawdzi się w razie zagrożenia? Poza przygotowaniem powyżej opisanych akcesoriów i zapasów żywności, konieczne jest zaplanowanie sposobu komunikowania się z bliskimi i ich powrotu do domu, znalezienia i wskazania wszystkim miejsca zbiórki i schronienia, wyznaczenia jednej osoby spoza Twojego rejonu zamieszkania, najlepiej z odległej miejscowości, z którą będzie mogła być w stałym kontakcie cała Twoja najbliższa rodzina, której dotyczy zagrożenie.

Jak przetrwać wojnę nuklearną – czy Polsce grozi wybuch bomby atomowej i użycie broni jądrowej?
Sytuacja poza granicami naszego kraju staje się coraz bardziej napięta, co ma związek z wojną między Ukrainą a Rosją, dlatego tak wielu z nas chce wiedzieć, jak przeżyć bombę atomową. Choć deklaracje płynące z Rosji wydają się groźne, to na ten moment nic nie wskazuje na to, aby nasz kraj był celem ataku nuklearnego. To, co jest bardziej niepokojące, to jednoznaczne stanowisko Stanów Zjednoczonych, które zapowiadają natychmiastową i stanowczą reakcję w przypadku użycia przez Rosję broni jądrowej. Gdyby doszło do takiej sytuacji, trudno przewidzieć jej skutki, na które nie mamy zupełnie wpływu. Właśnie z tego względu warto zawsze być przygotowanym na każdą ewentualność.
Pamiętaj, że wybuch bomby atomowej wcale nie jest równoznaczny z całkowitą apokalipsą, a odpowiednie przygotowanie i działanie zgodnie z planem oraz przestrzeganie powyżej opisanych reguł znacznie zwiększy Twoje szanse na przeżycie.
================================
Fałszywe alarmy, awarie i… przypadki. Ile razy świat stawał na krawędzi konfliktu nuklearnego?
Autor Rodric Braithwaite
Od zakończenia II wojny światowej ludzkość co najmniej kilkanaście razy o włos uniknęła katastrofy nuklearnej. Z powodu niesprawnych systemów bezpieczeństwa, błędów komputerów i zwyczajnych ludzkich pomyłek wielokrotnie ogłaszano alarmy. Jak niewiele brakowało, by faktycznie wybuchła wojna atomowa?
Czynnik ludzki – błędna ocena, opaczne zrozumienie faktów, pochopne podjęcie ryzyka – nie jest jedyną dźwignią kryzysu. Istnieje długa lista mniejszych „prawie kryzysów”, fałszywych alarmów i technicznych wypadków związanych z bronią atomową i systemami dowodzenia oraz kontroli.
Niektórym udało się zapobiec dzięki wbudowanym w nie systemom bezpieczeństwa, innych uniknięto dzięki interwencji człowieka, jeszcze innych przez łut szczęścia. Żaden z nich nie spowodował eksplozji nuklearnej.

Fałszywe oskarżenia
W listopadzie 1979 roku wyglądało na to, że amerykańskie komputery wojskowe pokazują, iż zanosi się na masowy sowiecki atak nuklearny, wymierzony w amerykański system dowodzenia i siły nuklearne. Ośrodki dowodzenia rakietami Minuteman zostały postawione w stan gotowości, myśliwce przechwytujące wystartowały, a „prezydencki samolot sądnego dnia” – latająca placówka dowodzenia, z której w razie potrzeby można było kierować wojną nuklearną – wzniósł się w powietrze, chociaż bez prezydenta na pokładzie.
Po sześciu minutach alarm został odwołany, kiedy satelity wczesnego ostrzegania oraz radary nie wykryły żadnych oznak ataku. Stało się tak, ponieważ przeznaczona do ćwiczeń taśma symulująca atak przypadkiem została włożona do działającego w Dowództwie Lotnictwa Strategicznego systemu komputerów. Jak poinformowano Kongres, lotnictwo podjęło środki zaradcze, które miały „zagwarantować, że [podobny incydent] nigdy się nie powtórzy” (…).
Rosjanie zwrócili uwagę na ten błąd. Leonid Breżniew wysłał tajny list do prezydenta Cartera, w którym pisał, że ów omyłkowy alarm był „ogromnym niebezpieczeństwem […]. Myślę, iż zgodzi się Pan ze mną, że w tej dziedzinie nie powinno być żadnych omyłek”. Carter odpowiedział, że wysuwane przez Breżniewa oskarżenia są „nieścisłe i niedopuszczalne”.
(…) Inny fałszywy alarm zdarzył się rok później. Trzeciego czerwca 1980 roku wojskowe komputery znowu wskazały na wielki atak rakietowy. Załogi bombowców uruchomiły silniki. Bazy Minutemanów postawiono w stan alarmu. Jeszcze raz alarm anulowano, kiedy radary nie wykryły żadnych oznak ataku.
Po trzech dniach sytuacja się powtórzyła. Tym razem ostrzeżenie dotarło niemal do samego szczytu. Doradcę do spraw krajowego bezpieczeństwa Zbigniewa Brzezińskiego o trzeciej nad ranem obudził jego asystent wojskowy William Odom, informując, że około dwustu pięćdziesięciu sowieckich rakiet zostało wystrzelonych przeciw Stanom Zjednoczonym.
Prezydent miał nie więcej niż dziesięć minut na wydanie rozkazu odwetu, ale Brzeziński zażądał potwierdzenia, nim go będzie niepokoił. Odom zadzwonił jeszcze raz i oświadczył, że poprzedni komunikat był błędny: w drodze jest nie dwieście pięćdziesiąt rakiet, tylko dwa tysiące dwieście. Brzeziński już miał dzwonić do prezydenta, kiedy Odom zatelefonował jeszcze raz – inny system ostrzegania nie potwierdził sowieckiego ataku.
Brzeziński nawet nie obudził swojej żony, oceniając, że wszyscy i tak zginęliby w ciągu pół godziny. Analiza wykazała, że zawiódł czip komputera. Pułkownika, który zarządził alarm, usunięto ze stanowiska. Następnie jego funkcję przydzielano tylko generałom na tej zasadzie, że pułkownicy mogą się mylić, ale generałom nigdy się to nie zdarza. Po trzydziestu latach Lotnictwo Stanów Zjednoczonych nadal używało tych samych komputerów.

Zagubione głowice atomowe
(…) Nie było powodu, aby sądzić, że tego rodzaju godne pożałowania wypadki nie zdarzały się również po stronie sowieckiej. Informacje o kilku takich zdarzeniach przedostały się do wiadomości publicznej.
Do niepokojącego incydentu doszło na przykład podczas serii manewrów NATO, które rozpoczęły się na jesieni 1983 roku. 26 września pułkownik Stanisław Pietrow pełnił dyżur w centrum dowodzenia nowego i wciąż jeszcze wadliwie działającego systemu wczesnego ostrzegania nazwanego „Oko”. W pewnym momencie system wygenerował zagadkowy sygnał, który mówił o tym, że pięć amerykańskich rakiet jest w drodze do celu.
Pietrow słusznie doszedł do wniosku, że był to fałszywy alarm, i postanowił nie informować swoich zwierzchników. Ludzie na Zachodzie spekulowali później, że gdyby jego raport został przekazany dalej, mógłby wywołać atak atomowy. (…) Sam Pietrow umniejszał znaczenie tego incydentu, ale po przejściu na emeryturę został na Zachodzie obsypany nagrodami, a w 2015 roku powstał o nim hollywoodzki film zatytułowany Człowiek, który uratował świat.
Niezależnie od fałszywych alarmów generowanych po obydwu stronach przez systemy ostrzegawcze sama broń na przestrzeni lat także wielokrotnie ulegała technicznym awariom. Amerykańskie Ministerstwo Obrony nadawało takim wypadkom specjalne kody słowne (…).
Wypadki opisane jako Pinnacle-Nucflash (Szczyt-Błysk Atomowy) miały związek z wybuchem albo możliwością wybuchu broni nuklearnej, przypadkowym lub nieautoryzowanym wystrzeleniem rakiety lub wysłaniem samolotu w kierunku innego kraju dysponującego bronią atomową. Inne zdarzenia – takie jak nieautoryzowane wystrzelenie lub wyrzucenie broni, spowodowanie pożaru, wybuchu, uwolnienie energii atomowej albo wybuch nuklearny, niewywołujące ryzyka wojny – nazywano Broken Arrow (Złamaną Strzałą).
W 2013 roku Ministerstwo Obrony USA poinformowało, że od 1950 roku zdarzyły się trzydzieści dwa wypadki opatrzone tym kodem. Ich rzeczywista liczba mogła być prawie dwa razy większa. W całym okresie zimnej wojny Amerykanie zgubili jedenaście bomb nuklearnych, których nigdy nie odnaleziono.

Wypadki i awarie
Między 1950 i 1980 rokiem zdarzyło się około dwudziestu pięciu wypadków z udziałem amerykańskich samolotów i broni nuklearnej. Samoloty rozbijały się, wybuchały albo znikały. Jeden wleciał w chmurę i nigdy więcej go już nie widziano. W styczniu 1961 roku B-52 rozpadł się nad Północną Karoliną – niewiele brakowało, żeby jego dwie bomby wybuchły.
(…) Rakiety były tak samo narażone na wypadki. Zapalały się i wybuchały w swoich silosach. Broń spadała z wózków podczas ładowania bądź zapodziewała się w magazynach. Wrażliwe urządzenia zapłonowe albo się psuły, albo miały zwarcia, co wiązało się z potencjalnie katastrofalnymi konsekwencjami.
Pod koniec lat siedemdziesiątych arsenał Stanów Zjednoczonych zawierał pięćdziesiąt cztery napędzane ciekłym paliwem rakiety Tytan II. W sierpniu 1965 roku wzmacniano bazę rakietową w Arkansas, aby mogła wytrzymać uderzenie atomowe. Głowicę usunięto z rakiety, ale jej zbiorniki były pełne. Wybuchł pożar i cały obiekt wypełnił się dymem – udusiło się w nim pięćdziesięciu trzech robotników budowlanych. Sama rakieta nie uległa uszkodzeniu (…).
We wrześniu 1980 roku w Arkansas lotnik upuścił narzędzie podczas pracy przy rakiecie Tytan II. Narzędzie przedziurawiło w rakiecie zbiornik z paliwem. Paliwo wylało się i następnego dnia rano rakieta wybuchła. Jej głowica wylądowała na ziemi w odległości niecałych stu metrów. Mechanizmy zabezpieczające zadziałały. Nie doszło do eksplozji ani utraty materiału radioaktywnego, ale zginął człowiek i zniszczeniu uległo stanowisko rakiety. (…) Ministerstwo Obrony w końcu przyznało przed Kongresem, że rakieta była niesprawna i mogła ulec wypadkowi. Mimo wszystko sześćdziesiąt trzy rakiety Tytan II pozostały w wyposażeniu do 1981 roku (…).
W ciągu tych lat zdarzyło się też kilka wypadków z udziałem amerykańskich atomowych okrętów podwodnych. Większość z nich była raczej drobna, chociaż w paru doszło do uwolnienia substancji radioaktywnych. (…) Niewiele natomiast wiadomo o sowieckich katastrofach nuklearnych. Rosyjscy uczeni twierdzili, że ich system bezpieczeństwa był znacznie lepszy niż amerykański. Podkreślali, że broń została tak zaprojektowana, aby była odporna na ogień i zewnętrzne eksplozje.

Objawy popromiennego zespołu skórnego
Zmiany skórne mogą mieć różny charakter w zależności od pochłoniętej dawki promieniowania. Pierwszym objawem jest pojawienie się przejściowego rumienia wczesnego, któremu towarzyszy niewielki obrzęk i uczucie pieczenia.
Rumień wtórny pojawia się po pochłonięciu dawki promieniowania rzędu 3-7 Grejów (Gy) i jest wstępem do dalszych zmian w skórze i naskórku. Po około 2-3 tygodniach od napromieniowania pojawia się tzw. późny (właściwy) rumień oraz epilacja. Dochodzi wówczas do obrzęku i mikrowylewów, które objawiają się jako plamica. W otoczeniu naczyń rozwijają się nieliczne granulocyty, a śródbłonki ulegają złuszczeniu, natomiast w świetle naczyń mogą się pojawiać zakrzepy. Przy dawkach rzędu 3-10 Gy zmiany są ograniczone do warstwy brodawkowatej skóry właściwej, a przy większych – sięgają do tkanki podskórnej, a nawet mięśni szkieletowych. Zwykle dochodzi wtedy do martwicy komórek przydatków skóry, co prowadzi do epilacji i wysychania skóry.
Pochłonięcie dawki rzędu 10-25 Gy po 3 tygodniach od napromieniowania prowadzi do oddzielania się wierzchniej warstwy naskórka od jego warstwy podstawnej, co określane jest jako złuszczanie suche, złuszczanie wilgotne, tworzenie się pęcherzy.
Wyższe dawki napromieniowania 20-25 Gy po 2-3 tygodniach skutkują pojawianiem się głębokich owrzodzeń, czyli ubytków naskórka i skóry właściwej. Może również dojść do głębokiej martwicy skóry, w której ubytki sięgają tkanki podskórnej i mięśniowej. Przy pochłonięciu tak wysokiej dawki stwierdza się również martwicę włóknikowatą naczyń oraz zakrzepy. Zmiany prowadzą do niedotlenienia i niedożywienia skóry, utraty reakcji termoregulacyjnych, a także upośledzonej penetracji leków.

Stadium przewlekłe popromiennego zespołu skórnego i ryzyko rozwoju nowotworu
Po około 3-4 miesiącach do 2 lat od napromieniowania, jeżeli nie ma powikłań bakteryjnych, zmiany przechodzą w stadium przewlekłe. Dochodzi do włóknienia i zaburzeń naczyniowych w skórze. Zmiany są postępujące i prowadzą do zaniku tkanki podskórnej.

W dalszym okresie, który może trwać nawet latami, zanikają przydatki skórne, a skóra i naskórek stają się cienkie, podatne na zranienia. Pigmentacja skóry jest zaburzona, unaczynienie jest nieprawidłowe z ogniskami teleangiektazji. Inne naczynia skórne mają natomiast pogrubiałe ściany, a w ich świetle występują zwłókniałe i rekanalizowane zakrzepy.
Uszkodzenie popromienne skóry może prowadzić do rozwoju nowotworów podstawno- i kolczystokomórkowych. Zmiany powstałe w uszkodzonej skórze mają charakter zbliżony do łagodnych nowotworów lub malformacji naczyniowych, ale obserwowano również zmiany złośliwe, o obrazie zbliżonym do mięsaka Kaposiego lub naczyniakomięsaka.